rozwój nauki na przełomie wieków

Wiemy już, że transmutacja jest jedną z najtrudniejszych dziedzin magii. Warto więc sięgnąć do jej początków i prześledzić rys historyczny i rozwój na przełomie stuleci. Jeszcze do niedawna czarodzieje używali bardzo prymitywnego zapisu równania procesu przemiany wynalezionego w starożytności, kiedy wiedza o transmutacji nie była zbytnio rozwinięta. W równaniu transmutant oznaczony jest przez grecką literą omega a wynik transmutacji przez grecką alef.

Amerykański transmutolog, Ervin Canneman znowelizował podane równanie. Kwestionował on fakt, że jedna strzałka zastępuje wszystkie ciągi przemian oraz procesów, które zachodzą na substracie. Dodał on do równania pojęcia siły woli. Twierdził on, że za pomocą siły wolni można przetransmutować każdy obiekt magiczny i niemagiczny. Niedługo później powstała kolejna koncepcja rozwijająca podane równanie.

Transmutolog Walence jako pierwszy zbadał i opisał fakt, że na proces transmutacji wpływa wiele procesów i bodźców (np. stan różdżki, zdrowie maga, opór transmutanta, siła woli). Zależnie od tego, czy czynniki te są zależne od czarodzieja czy nie, dzieli się je na czynniki zależne i czynniki niezależne. Dla przykładu siła woli jest zależna od czarodzieja więc jest czynnikiem zależnym, jednak na ciśnienie atmosferyczne czarodziej nie ma wpływu, więc jest to czynnik niezależny. Wszystkich tych czynników wpływających na proces przemiany są tysiące. Sam Walence nie był w stanie opisać ich wszystkich. Walence wysunął twierdzenie, że podczas przemiany dochodzi do ścisłej zależności między transmutantem a samym magiem.

Jak wspomniałam, wszystkich czynników wpływających na proces transmutacji jest bardzo dużo. Walence dowiódł, że zachodzi między nimi do swoistej interakcji, dzięki której otrzymujemy pożądany wynik transmutacji. Bazując na tych dwóch koncepcjach można rozwinąć pierwotny wzór procesu transmutacji. 

Greckie litery oznaczają czynniki i interakcje wpływające na proces przemiany.